Webinar 'Discrimninatie maakt ziek.'

Binnenkort 'Discriminatie maakt ziek'.

Morgen ben ik een van de sprekers tijdens het webinar Discriminatie maakt ziek, georganiseerd door IDEM Rotterdam. Dit jaar zetten zij de vrouw centraal, met extra aandacht voor "vrouwenkwaaltjes": aandoeningen die vooral bij vrouwen voorkomen, maar die vaak niet serieus worden genomen – met grote medische én maatschappelijke gevolgen.

Samen met Karima Bazi van Pharos spreek ik over discriminatie en de invloed daarvan op de gezondheid. Karima doet dat vanuit de wetenschap. Ik deel mijn persoonlijke verhaal.

Mijn eerste webinar

Hoewel ik mijn verhaal eerder heb gedeeld op podia, in foto’s, artikelen en blogs, is dit mijn eerste webinar. En toch… ik vind het spannend. Wat zullen mensen van mij denken? Stel ik me niet aan? Zullen ze me geloven?

Natuurlijk weten mijn hoofd en hart inmiddels beter, maar die oude twijfel steekt toch steeds weer de kop op. Ik ben jarenlang niet geloofd. Bijna twintig jaar lang dacht ik dat ik me aanstelde, dat ik mezelf iets wijsmaakte, dat mijn klachten tussen mijn oren zaten. Keer op keer kreeg ik dat te horen – en op een gegeven moment begon ik het zelf ook te geloven.

De schade van ongeloof

Dat constante ongeloof ondermijnde mijn zelfvertrouwen. Ik leerde dat ik mijn eigen gedachten, gevoelens en lijf niet kon vertrouwen. Maar als je jezelf niet vertrouwt – wie dan wel? Hoe maak je dan keuzes? Hoe blijf je overeind in een wereld waarin je jouw zintuigen niet meer gelooft?

En ook nu ik beter weet, blijft dat wantrouwen soms opduiken. Elke keer als ik voor mezelf op moet komen, of een mening moet geven, fluistert dat stemmetje weer: “Misschien hadden ze toch gelijk. Misschien ben je gek. Misschien stel je je aan.”

Maar ik wéét inmiddels dat mijn lichaam juist de waarheid sprak. Niet de artsen. Niet de omgeving. Mijn lijf.

Waarom ik mijn verhaal vertel

En precies daarom doe ik mijn verhaal. Want mijn klachten zaten niet “tussen mijn oren” in figuurlijke zin, maar letterlijk – en pas toen daar aandacht voor kwam, begon mijn herstel.

In deze wereld telt lichamelijk bewijs zwaarder dan psychische klachten. Pas als er iets tastbaars is, word je serieus genomen. Maar zolang dat bewijs er niet is, raak je al snel tussen wal en schip.

Ik vertel mijn verhaal voor iedereen die niet gehoord wordt. Die wél pijn heeft, maar niet serieus genomen wordt. Voor wie te maken krijgt met onbegrip door gebrek aan kennis. En in het bijzonder: voor vrouwen. Want zij worden al generaties lang weggezet als “hysterisch”. En nog altijd krijgen ze daardoor minder erkenning.

We moeten dat patroon blijven doorbreken. En dat begint bij verhalen. Zoals deze.